viernes, 27 de febrero de 2009

Luces y sombras




Plaza Mayor, esta tarde.

Ya empezamos..




5 dias seguidos de sol y ya tuvimos el primer incendio forestal.
Esperemos que sea el último, que ver el avión pasar bajito por encima de casa una y otra vez trae recuerdos de aquel verano y no mola

jueves, 26 de febrero de 2009

¿Traducción? on line

Me encontré con este texto con el que tuve cierta dificultad para traducir, y con el resto también.
"According to my experience it can take ½-3 hours when Intel Core 2 Duo 1.8GHz merges nine 14-bit 12 megapixel raw photos".
Lo copié, me fuí a un traductor on line y lo pequé.
El resultado fue el siguiente:
"Según mi experiencia puede tomar el ½ - 3 horas en que Intel quita el corazón a 2 fusiones del dúo 1.8GHz nueve 14 fotos crudas del megapixel del pedacito 12".
Ahora ando buscando un traductor español-español.

Xarfa, mandarina clementina!

La historia que va a continuación es obra de mi amigo Vespadicto. Aunque es verídica, se la inventó como comentario a una de mis fotos de Flickr. Me reí tanto con ella, que le pedí permiso para poder publicarla aquí y compartirla con todos vosotros. Espero que os riáis tanto como me reí yo, que la risa es muy sana y completamente gratis.
.
La foto es mía, porque el chaval me prometió hacerle una a las carabuñas auténticas de Toño, pero está ocupado, pobriño, que es joven y tiene mejores cosas que hacer.
.
.
Sabor de invierno

.
Xarfa, mandarina clementina! Están máis ricas!
.
Meu primo Toño, ten unhas laranxas mondarinas "da casa" que lo flipas do ricas que están. Teñen moitas carabuñas, así que cando comes unha, estás cuspindo todo o tempo... Ó principio, eu, para quedar de fino, "las sacaba con la manito", pero chega un momento que xa che dá igual e cuspes directamente na eira. Ó carallo!...
.
Lembro unha vez que cheguei á súa casa para pedirlle a desbrozadora e non atopaba a Toño por ningures. Busquei no hórreo, debaixo das espigas de millo e no niño dos ratos (Toño ten vicios moi raros). Busquei na palleira e, despois de ver a miña prima co mozo cambiandolle o aceite ó tractor, comprobei que co paso dos anos aínda lle gusta esta parte da casa (xa lle gustaba cando éramos nenos...).
.
Mirei na lareira e apuntando ó ceo berrei pola campana da cheminea: "TOÑOOOOOOO!... TONIOOOOO!... ANTONIOO!".
.
Remexín na artesa e no saladoiro, pero Toño non aparecía. "Mira na palleira" ,dixo a muller de Toño. "Alí xa está mirando María", dixen eu.
.
Chamamos por el toda a tarde, fixemos unha batida cos veciños. Apareceu seu sogro coa agrupación de cazadores e incluso foron por Eusebio, o enterrador..., máis que nada porque ten un can podenco que xoga moito coa cadela de María, Yuli.
.
Finalmente, Toño apareceu ás 3 da madrugada; estaba debaixo de dúas toneladas de carabuñas que había no medio da eira, de par do laranxeiro. Revisamos toda a aldea menos aquel sospeitoso monte de carabuñas, do que de cando en vez, se escoitaba algo así coma "Angeliiiiineeeeeesssss... faaacoorroooo".




No quieres caldo..


Cuando ya estaba yo habituada en mi nueva casa y habia dejado de hacer pucheritos por el cambio de casa en común.. Pues así es como tengo la oficina oigan, que nos vamos.
Esto es un sinvivir